Şiir

… ok gibi mısraları göndersem o sineye surları yıkılmaz ise/gedik açılır gölgede hangi baharda çiçek açıyorsun sevgili bahçıvan da şair olmuş girmiş saklı bahçeye kalemdir bu/elemdir bu/dokunmaz her çileye gönül yarası görünmez/iz bırakır dizede hangi seherde göğe bakıyorsun sevgili şafaksız günler doğmuş kıymışlar hanendeye o eski şarkıları söylesek mi yeniden varılmaz efkarına/dönülmez ol bakiden hangi diyarda sıla oluyorsun sevgili ayrılığın …

Geç kaldı tüm mısralar ve heceler yorgun hala noktayı tam yerine/koymayan el utansın sen gençlik çağındasın, ses ver ki ses uyansın Güç oldu tüm yolculuklar ve geceler ıssız hala turnayı kuş yerine/koymayan gül utansın sen çerağ ışığısın, ateş ol ki kor uyansın Umut oldu eski çağlar ve gün aldandı zamana sevdayı alıp koynuna/sevmeyen aşık utansın sen ki bir gülistansın, bağbana …

… aynı şehirdeyiz şimdi kaç yüz yüze bakış geçer etrafımızdan kimbilir kaç gece kaybolur zifir altında raylar kısalır uzar sonra yeniden kaç yolculuk daha sorgulanır insanın insanın kurdudur yine insan insanı kudurtur, kurutur iliklerine kadar aynı şiirdeyiz şimdi kaç mısra göz göze gelir apansız kimbilir kaç hece gezip dolaşıp sonra isyan olur birlikte zaman daralır boşluk olur sonra yeniden kaç …

RUH BEDENİ SÜSLER Tüm bedenler, kendi ruhunu besler. Kimisi yumuşak, kimisi serttir. Ruh kendine uyan bedene iner. Ruhlar bedeni, beden ruhu ister. Bedensiz ruh, ruhsuz beden olmaz ki. Kurumuş ağaçta yaprak durmaz ki. Ruh gidince beden de can kalmaz ki. Sevgisiz ruhlar, beden istemez ki. Ağaç köklerini toprağa salar. Kök toprağa, gövde havaya dalar. Güneşle sevişerek, besin yapar. Ruhlar bedeni, …

Gücüm olmadan yozlaştım ben İlmek ilmek işlediğim ruhumda egemen Emir verip duruyorum bir sağa bir sola Şu duyguyu buraya çekin – bu hayal olmadı kaldırın gidin! Mimarlıkta bir dengim yok benim En karamsar sanatlarda çok emek verdim Güleç ruhumun yarısını sevdiğim Yarısını ben elimle döşedim Şimdi uzaklardan sorar olursun ne bu Kibir diye? Kibir değil bu yalnız/ca korkmak – İnsan …

Asi Ekmeği bölüşerek yürüyeceğiz günlerce Toprağı eşeleyip, tozu yutacağız birlikte İnsan ki kol kola, omuz omuza verendir Ne kavga tükenir ne kavgaya dönüşen o çile… Dulda keser rüzgarı, bir dalda açar türlü çiçek Ağacı besleyeceğiz, suyunu vereceğiz önce O can ki eninde sonunda meyve verecektir Ne gurbet tükenir güzde ne sıla kaybolur o gizde… İşte budur kalanların ve gidenlerin hikayesi …

Dalıp gitmişim seni düşünürken, Hayalin gözümde canlanıyordu; Kendi sesimle irkildim birden, Dudaklarım ismini sayıklıyordu. Ümit Tükenmez

Yeryüzüne nefes almayı çok görenler Hayat ağacın dallarını kıranlar Yeşermesini istemeyen kara bulutlar Toprağın bereketini kurutanlara, selam olsun… Alın terini yüreğine akıtan Ekmeği kamburunda taşıyan Gökyüzündeki yıldıza el uzatmayan Aydınlığı göremeyenlere, selam olsun… Vermeden almayı hak gören Payına düşene razı göstermeyen Bakışın içtenliğine hasret kalan Çehresi donuk duranlara, selam olsun… Bilgili olmayı kibirle eşitleyen Kendini Kaf dağında gören Samimi gülümsemeyi …

Kırk Yama İnsan bazen biriyle tanışıp tüm yaşadıklarını susmak istiyor. Ne gözyaşları okyanus oldu da bitmedi hüsran. Ölüm kendine uğramayacak sanan ahmaklar hep başkaları mı seçilir önden sanırsınız musallaya? Bağrı kederle dolu pazen fistanlı kadınlar gördüm. Ölenin ardından gözyaşları hiç dinmeyen ve çalan kapının ardında babasını görme hayali kuran çocukları. Hangi kulaklar duymasın ki bakışlarına değen çığlıkları hangi gözler görmesin …

Resim: Kudret Apuhan Şiir, insanın içindeki sessizliğin dile gelmesidir. Bu öyle bir şakımadır ki bülbülün güle aşkıdır. Bülbül güle yanmasaydı, gül ne kaybederdi gülüşünden? İşte bülbül için öyle değil; mahcupluk, çaresizlik, yetersizlik, özlem vb. duygular bülbülün içinde demlenir ve şiire döner! Bundan olsa gerek ki şairler yara açar ve yara tedavi ederler. Hem hastadırlar hem de doktor. Hem ölüdürler hem …