Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Ne gözüm aç, ne de karnım.
Aç olan kalbim.
Sevgiden yoksun halim.
Birçok varlığı ben, sarıp sarmalarım.
Maviliklere baktım.
Ben denizim dedim.
Kendimi izledim.
İmbatlarda hüzünlendim.
Dalgalarla coştum.
Aniden sularım apardı.
Her şeyi kollarımla sarıp, kucakladım.
Çok severim kumu, çakılı, taşları.
Her gün yalayıp, koklarım onarı.
Ah, bu ne sevgi Tanrım.
Düzensiz dalgalarımdan, korkarım.
Sevdalanınca sallarım ortalığı.
Katarım önüme kumları.
Aparmadan, savurmam onları.
Saniye yoktur, boş zamanım.
Sarılıp öperim, kumu, çakılı, taşları.
Hiç bıkmadan, kirlerini yıkarım.
Beyaz örtüyle sahili örterim.
Kumda sönükleşir köpüklerim.
Balıklar yarış halindeler.
Bazen de, zıplıyorlar.
Onlar benim çocuklarım, canlarım…
Ben onların dünyasıyım.
Toprak, hava su ve güneşle.
Sözümüz var bizim, birbirimize.
Bazen bende katılırım canların neşesine.
Rüzgârla öpüşürken sularım.
Ansızın hırçınlaşırım.
Dalga boyum yükselir.
Mavi suyumu yollara atar.
Sinirlerim bozulur, içim sızlar.
Böylece kendimi temizlerim.
Yalnız hiç bitmez lolipoplarım.
Ama hiç soran olmaz halimi.
Kendime gelip sakinleşirim.
Çarşaf gibi olunca, sevinirim.
O zaman sevmeyen kalmaz beni.
Çünkü ben denizim…
Mehmet Altunay 04 /11/2025 İstanbul.
