Bir Bulutun Ardında

“En büyük ihtiyaç, çoğu zaman ihtiyaçsızlık değil…
Hakça bölünmüş bir dünyadır.”
Mehmet Mücahit Yurteri

Kara Kalem: Mehmet Mücahit Yurteri

Bir Bulutun Ardında

Bazen; içimde bir kıpırtı doğar,
Gecenin en sessiz yerinde büyüyen bir fısıltı gibi…
Bir bulut çağırır beni:
Gölgesini omzuma atar,
Gizli göklere doğru sürükler…
Rüzgârın avuç içleriyle yüzümü okşadığı o an,
Zihnimin labirentinden sıyrılıp,
Kuşların hafızasında erimek isterim…
Yalnızca süzülmek…
Yalnızca var olmak…
Huzurun adı bile yetiyor içime…
Başka bir şey istemem, yeter bana…

Bilmediğim kentler düşer yoluma,
Adlarını bile bilmediğim sokaklarda yürürüm…
Tanımadığım yüzlerin gözlerinde,
Yorgun ama sıcak bir “merhaba” bulurum…
Bir bardak demli çayda,
Çocukluğumun yavaşlığı gizlidir…
Yer yatağının yumuşaklığı
Göğe serilmiş bir sükûnet gibidir…
Başka bir şey istemem, yeter bana…

Sorgusuzca gülümseyenler…
Emeğini bölüşen eller…
Kapısını, yüreğiyle birlikte açan insanlar…
Onların suskun iyiliği…
En büyük şarkıdır bu çağın gürültüsünde…
Başka bir şey istemem, yeter bana…

Dürüst bir sözün ağırlığı,
Alnının teriyle kazanılmış ekmeğin bereketi,
Hakça bölünen bir sofranın vicdanı…
İnsana dair olan ne varsa,
Sade, sessiz, sahici…
Onu isterim…
Başka bir şey istemem, yeter bana…
Çok mu geliyor söylediklerim?..
Oysa hepimizin kalbinin kıyısında bekleyen arzular bunlar…
Birbirimize fazla uzak,
Ama içimizde bir o kadar tanıdık…
Belki de insanın özüne en yakın olan;
Az şeyle yetinebilmektir…

Ve belki de gerçekten,
Başka bir şey istememek,
En büyük arzudur herkesin içinde…
Ayvalık, Ağustos 2025
Mehmet Mücahit Yurteri

Facebook ta paylaş

X te paylaş