Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Dünyasız
Güneş oldum bir türlü kıyamadım geceye.
Şiir oldum bir türlü kıyamadım heceye,
Şimdi eksiktir sözüm, ne söyleyeyim vezne?
Dil oldum, inceldim de yormadım kulakları…
Anı oldum nice nice gözleri suladım.
Ömür oldum hiç kimseyi yaşlandıramadım.
Azrail oldum da kıyamadım ömürlere…
Gözyaşı oldum da akamadım çehrelerde…
Aşk oldum da hicrana hiç söz geçiremedim.
Yalan olamadım doğruya mahcupluğumdan.
Yârin kalbinden hiç ayrılmayan vefa oldum.
Söz oldum ağızlara küfre hiç bulaşmadım.
Sonbahar oldum yapraklarımı dökemedim,
Bahara mahcubum; erimedi de karlarım!..
Yaz oldum “sönmesin güneş” diye yandım, yandım!..
Zaman oldum da aşığın kalbinde taht kurdum…
Haksızlık oldum da haklıya “Haklısın!” dedim,
Zehir oldum da tüm zehirleri kendim içtim.
Zalim oldum da tüm zalimleri temizledim.
Cehennem oldum, yine cennete tünel kazdım.
Allah “Ol” dedi de ben bir türlü olamadım.
Belki de bu yüzden sürülmedim ki dünyaya,
Herkes gibi olmadım, dünyalı olamadım.
Yalnız “merhamet” oldum, başka da olamadım…
Şenol Tombaş
