Doğum Habercisi

Sancılardan doğdum ben,
İlk nefes bana ağlamayı öğretti,
İlk göz ağrım ağlamak benim,
Ondan olsa gerek gözlerim hiç büyümedi.
Belki de gözyaşı gözlerin zikridir.
Haddini bilen gözler dünyaya kibirle bakmaz…
En samimi olan ilklerdir bir kere,
Ömür boyu çocukluğu tavaf ederiz,
Anı onda yaşarız, hep onda yaşarız,
Sorumluluk denen canavarı bilmeyiz…
Madem büyüyecektik çocukluğu neden tattık ki?
Yaşamın sanatıdır çocukluk.
Gerisi kötü bir karalamadır.
Bazı şeyler fazla büyümemeli,
Anne karnından düşmemeli,
Gözler ağlamayı unutmamalı,
Çocuk kalbi taşımalı insan.
Her gördüğüne: “Arkadaş olabiliriz miyiz ?” demeli.
İnsan bir kere çocuk olur,
Ve ömrünü de onunla doldurur.
Öyle bekledim ki çocuk gülüşlü umudu,
Fakat ona yürüyecek ayaklarım çürüdü…
Değil bedenime, ruhuma gömdüm bebekliğimi;
Yine doğarsam bebek doğayım diye…
Ömür değil, dertlerimiz büyüdü.
Ah, yine bebek doğsam, sütten beyaz bulutlarda uykuya dalsam!..
Bir gülüşe ömrü sığdırsam,
Keza her doğuş bebekliğe gebedir.
Bebek doğar insan, öyle kalmalı,
Büyüklerden kötülüğü devir almamalı…
Bebeklik yeter, üstü kalsın!..
Küçüldükçe, büyür ve güzelleşir insan!..
Bir çocuk gülüşünde açan çiçektir ömrümüz…

Şenol Tombaş

Facebook ta paylaş

X te paylaş