Şiir

Kara kalem: Mehmet Mücahit Yurteri Sen mesut insansın. Seviyorsan, bahtiyarsın! Büyülü bir sözdür. Seni seviyorum demek. Sevginin kalbine inmek. Sevgisizlik, seni delirtecek. Bilirim, kalbini sızı bürüyecek. Seni seviyorum de, bana. Yıldızları indireyim sana. Bu sözü, günlerce söylesen… Hatta kelimelerinle dövsen. Hiç bıkmadan dinlerim. İçimde mekân bulur, sözlerin. Sevgiyi hissedince, sevinirim. Biter yorgunluğum, meşakkatim. Göklerde gezer mutluluğum. Galaksilere konuk olurum. Mahşere …

Bak kuşlar göç ediyor, hızlıca. Bir grup önden uçuyor önce, Sonra geri dönüp, diğerlerini Alıyor ve diğerlerini de… Gökyüzünde toplu bir dans başlıyor. Sen, kıyıda kızıllar arsında, Işık hüzmelerine göz kırparken, Deniz tüm hoyratlığı ile Kıyıya vuruyor. Kumların düzenini alt üst ediyor… Artık gün batıyor yavaş yavaş. Ama bak, gökyüzünde dolunay çıkıyor. Kuşların yuvalarını bulmalarına, Yardımcı oluyor, aydınlığını sunarak. Gökyüzünde …

Kara Kalem: Mehmet Mücahit Yurteri ​Bir ağaç misali alınca yara, Gönül mahzun, boyun eğer, iniler. Tüter sinesinde, dönüşür kora, Ah çeker, bağrımı oyar, iniler! ​Dünyanın varına ümit beslemez, Kapatır sineyi, mihman istemez. Yıkılır sinesi, ruhu süslemez, Al çıkarır, kara giyer, iniler! ​Hayali, ümidi sanki bir yağma, Cihanın varlığı oluşur mağma. Kalp gözü açılır, gözleri ağma, Belki sevdikleri duyar, iniler. ​Zaman …

“İnsan kapıları seçtiğini sanır, oysa yol çoktan onu seçmiştir…” Mehmet Mücahit Yurteri Kapılar Yollar Bir nefeste başlar insan, Gözlerini açtığı ilk yer, Ne bir seçimin izini taşır, Ne de bir yön levhası fısıldar geleceği… Bir beşik serilir kaderin avlusuna, Ve oradan başlar yürüyüş… Ayakları çıplaktır ilk, Yolun taşını, çamurunu, her acısını tanır, Ve önünde, Birer düş gibi rengarenk kapılar belirir: …

Zihnimin, kalbimin, buğulu gözlü cananı Bülbülü kıskandıran sesi, dalgalı kaşı On dördünde güneşi küstüren ışıltısı Gökyüzünde kaldı yüreğinin fısıltısı… Aşk dedikleri bir nefes tutulması mıydı? Yoluma çıkaran kader yoldaşım eyledi… Ölüm ayırmadan önce bedenlerimizi! Her güne Şükran ile başlardı yaşam filmi… Kelimeler uçuyor yakalayamıyorum! Ne zamandır bu güneşsiz, bulutsuz çöldeyim? Arada bir kaşıntı hissi hareketsizim Zifiri karanlığımda yalnız biçareyim! Üzerime …

Lafa gelince sevgi barış kardeşlik derler, Öyle ise niçin bu savaşlar bu cinayetler. Ümit TÜKENMEZ

Duymanı isterim ezgimi Duymanı isterim beni Bu buruk oda muziğini – Eskilerden eski acısı Yenilerden yeni fendi Bir kalem, bir el, bir de çok para etmez bir ciğer Bu çarkın çomagına da tekerine de sokar – İnsanın gönlünü Ve ruhunu İnsanın aklı yendi denir Duy öyleyse sessiz ah’ımı Sensiz bendimi, bensiz kendimi – mahfuz ettiğim Bu kelimesiz sezgide – Kafiyesisiz …

Madde ile mana köprü kurar mı? İnsandan insana güven akar mı? Dünya tabutu kimsenin omzumda kalmazken; Selasını okumak insanı yormaz mı? Yollara revan olan uzaklığı görür mü? Ayak çıplak olunca, asfaltın yanıklığını hisseder mi? Beden bir yerlere varmak için çabalarken; Ruhun sonsuzluğu yolları birleştirmez mi? Omurgasında sırrı taşıyan olur mu? Sözün teminatı, yüreğe imzasını atar mı? Ellerin değdiği kirli yerlere; …

Konuşacaklarım arşa değecek kadardı, Sustum. Hıçkırıklarım azgın dalgalara eşlik edecekti, Sustum. Umutlarım birer birer eridi ve gitti, Sustum. Anlaşılmayı beklemekten yoruldum, Sustum. Sessizliğimde sesimi duyan kalmadı, Sustum. Yorgunluğum birikip çığ olunca, Sustum. Hayal etmenin bile faydasız olduğunu anladım, Sustum. İstemesen de vazgeçmek neymiş anladım, Sustum. Konuşmanın gereği ve isteği gidince benden, Sadece sustum. Tülin Erol Eylül 2025/ İstanbul

Kara kalem : Mehmet Mücahit Yurteri Sessizce giden insanlarım var benim, Gittiklerini fark etmediğimi zanneden. Hayatımda oturdukları koltuklardan, Aniden, sessizce kalkıp da giden. Hangi sözüyle, bakışıyla, derin iç çekişiyle, Lafı geçiştirmesiyle, kaçamak halleriyle, Gittiklerini anladığım insanlarım var benim. Beni düşüncelerindeki hücreye mahkum eden. Aslına bakarsan gitmeleri iyi oldu biliyor musun? Bir nefes aldım, ortam çok havasızmış. O koltukları dışarı çıkardım, …