Yalnız Eylül

Gece kucakladı kalbimi
İçimde yeniden dirildi gökyüzü
Yıldızlar dizildi dizelerime
Seni yazdım sonsuzluğa

Havanın rengi küsmüş bize
Bulutlar perdelemiş gökyüzünü
Hangi umudun beyazı gri dolu
Sensizliğin resmi dili bu havalar

Sonbaharın sokaklarına yürüdüm
Düştüm Eylül’ün kucağına
Ağaçta çırpınan son yapraktım
Hayatın içinde son umut gibi

Kaldırımlar dizeler gibi
Şiirler yazdım, hissetmedin
İki güvercin sessizliği gibiyiz
Susmak onlara aykırı sen bana

Gözlerim geceyi aydınlatan
Sokak lambaları gibi yalnız
Baktığı da gördüğü de sen
Vardığı yer yine sensiz Eylül
Şeyda Bozkurt

Facebook ta paylaş

X te paylaş