Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Kök ve Rüzgâr
Hedefin izinde ilerleyen adımlar,
Hevesin rüzgârında savrulanlar.
Biri zamanla kök salar toprağa,
Öteki rüzgârla savrulur, ufukta kaybolur.
Bir gemi demirledi sessizce kıyıya,
Ufukta bir liman belirdi;
Sessiz bekleyişin izi, zamanın ötesinde,
Sabırla yoğrulan bir varoluşun sessiz nefesi gibi.
Dokunduğum her yere izim kalıyor;
Varlık, kendi derinliğinde nefes tutuyor,
Kökleriyle sabit, yaprakları rüzgâra açık.
Yutkunmak zor, insan kalmak ağır;
Hissedebilen biri hâlâ ayakta.
İçimde bir çocuk hâlâ mırıldanıyor:
“Beni unutma.”
Her iz, suskun bir yankı;
Sessizlik artık sessizlik değil,
Kendini fısıldayan bir sonsuzluk.
Hilal Gerem
