Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
İyilerin Cehennemi
(20.08.2025 vefat eden dostum Mine’ye)
Sen gittin,
boğazım yangın yeri.
Kırk üç yıllık yaşamında
keder hırkasını kime bıraktın?
Arkadaşım,
dostum,
vicdanlı en çocuksu yanımdın.
Gidişin
ruhumun derinliklerini dağladı.
Yüzleşemedim vedana amma,
çok ağladım ardında;
sensizliğe mi,
yoksa hiç mutluluğu tanımamış
yaş döken gözlerine mi?
Çok şey değildi aslında;
istediğin,
fincanda iki kahve,
bir muhabbet idi.
Olmadı,
olamadı.
Hepsinin aslı,
birçok yarada saklı.
Boylu, endamlı ne güzel bir kadındın…
Oysa ruhun, dizleri kanayan bir sabi.
Samimi, içten öfkelerin gelir hatırıma.
Dünyanın sırıtan varlıkları mıydık acaba?
Sittin sene de geçse,
Bu yürekle akıllanmayız biz.
Gidişin,
gamla yıksa da yüreğimi,
ölüm haktır bilirim.
Şehidime artık hüzün yok, sevinirim.
Ben yine bildiğin gibi,
yani olduğum gibi…
Öyle severdin,
sayardın ya beni.
Oysa vicdan dışında
pek azdı ortak yönümüz.
“Devamsız” derdin bana,
gülerdim.
Devası mıydı kederinin bu ölüm şimdi?
Senin yolculuğun bitti.
Benim serüven,
bakalım ne kadar sürecek…
Yoruldum;
empati yoksunu,
hırsın kölesi insansı şeylerden.
Arada bir içime açılıp,
dışıma kapanıyorum.
Sonra,
yine depremler bir bir yıkıyor
ince ince inşa ettiğim umutları.
Güne başlamaya sebebim: vuslat.
İyilerin cehennemiyse,
kötülerin nesidir dünya?
Zihnimi sustursam,
hissetmesem bunca şeyi keşke.
“Deliliğin değil,
fazla aklın mahkûmusun.” dedi tabip.
Kalp yükü olacaksa,
neye lüzum ziyade?
Ne heves,
ne mecalim kaldı yaşamaya.
Ben çok yoruldum dostum.
Yanına şimdi gelsem,
olur mu?
Sesini duyar gibiyim:
“Tövbe de, deli!”
Bir kez değil,
bin kez tövbe ediyorum
umutsuzluğa
ve yüreğimi karartan her şeye.
Vakit vuku bulunca,
kavuşacağız.
Nurhan Karanfil
20.08.2025
