Âraf

Kara kalem : Mehmet Mücahit Yurteri

Sessizce giden insanlarım var benim,
Gittiklerini fark etmediğimi zanneden.
Hayatımda oturdukları koltuklardan,
Aniden, sessizce kalkıp da giden.

Hangi sözüyle, bakışıyla, derin iç çekişiyle,
Lafı geçiştirmesiyle, kaçamak halleriyle,
Gittiklerini anladığım insanlarım var benim.
Beni düşüncelerindeki hücreye mahkum eden.

Aslına bakarsan gitmeleri iyi oldu biliyor musun?
Bir nefes aldım, ortam çok havasızmış.
O koltukları dışarı çıkardım, ortamı yuğdum yıkadım.
Temizledim her şeyi, çok şeyi çöpe attım.

Sessizce giden insanlarım var benim,
Sonra hiçbir şey olmamış gibi dönen.
Hayatımda artık oturacak bir yer bulamayıp,
Ârafta asılı kalmaya mahkum edilen.

Birgül Tombul
İstanbul / Ekim, 2025

Facebook ta paylaş

X te paylaş